Karate. Szkoła doskonalenia charakteru

Karate wywodzi się z wielkiej starożytnej cywilizacji wschodu i łączy fizyczną sprawność z przymiotami ducha – nauką panowania nad emocjami. Pomimo obiegowych twierdzeń karate jest czymś głębszym niż sportem, sztuką samoobrony, umiejętnością pokonania przeciwnika. Poprzez doskonalenie fizycznej sprawności karate staje się drogą do samorozwoju – dążeniem do doskonałości ciała i ducha. Właściwie rozumiane karate jest sposobem doskonalenia własnego charakteru.

Karate w piśmie japońskim oznacza dosłownie „chińska ręka”. Współczesny mistrz tej sztuki Gichin Funakoshi (1868 – 1957) wprowadził do użycia termin „karate” zmieniając pisownię tak, aby uzyskać literalne znaczenie „pusta ręka” (jap. kapa -pusta te– ręka). Wybrał tę formę zapisu ze względu na jego znaczenie w buddyjskiej filozofii zen „czynić siebie pustym”. Dla mistrza karate było nie tylko sztuką wojenną, lecz także szkołą szkolenia charakteru.
W świątyni Enakaku-Ji znajduje się obelisk poświęcony pierwszemu propagatorowi sztuki „pustej ręki”, na którym obok imienia i nazwiska widnieje napis „Karate ni sente nashi” co znacza „Karate nigdy nie było techniką agresji”. I w tym duchu rozwijane były wiodące style karate: Shotokan, Kyokushinkai, Shito-ryu, Wado-ryu, Goju-ryu.

Karate Kyokushin rządzi się wysoko pojętą etyką, zawartą w kodeksie dojo. To on właśnie zakazuje posługiwania się technikami karate poza salą treningową. Kodeks dojo jest swego rodzaju kodeksem dobrego wychowania: nakazuje szacunek wobec starszych i rodziców, uprzejmość wobec innych, uczy cnoty i pokory, panowania nad emocjami. W ten sposób szkoli się charakter ucznia, powoduje, że karate staje się czymś więcej niż sportem i formą doskonalenia fizycznej sprawności.

Dowiedz się więcej jak wygląda Przysięga Dojo.